در ۲۰ اوت ۱۹۷۷، ناسا فضاپیمای وویجر ۲ را برای کاوش سیارات بیرونی به فضا پرتاب کرد.
در بین کاوشگران ساخته دست بشر، هیچ‌کدام به‌اندازه دو سفینه وویجر نتوانسته‌اند دانسته‌های ما از منظومه‌شمسی را بالا ببرند.
علیرغم نامش، این اولین مأموریت از دو مأموریت وویجر بود که ناسا در آن سال پرتاب کرد. به لطف هم‌ترازی نادر سیارات، ناسا این فرصت را داشت که فضاپیما را در سفری بی‌سابقه به مشتری، زحل، اورانوس و نپتون بفرستد.
درحالی‌که وویجر ۱ مأموریت سیاره‌ای خود را پس از زحل به پایان رساند، وویجر ۲ یک سفر ۱۲ ساله به نپتون را تکمیل کرد. مأموریت ثانویه فضاپیما بررسی و مکان‌یابی مرزهای منظومه‌شمسی شامل کمربند کویپر، هلیوسفر و فضای میان‌ستاره‌ای بود.
بنابراین این دو فضاپیما به همین جا بسنده نکردند. وویجر ۱ منظومه‌شمسی را ترک کرد و در سال ۲۰۱۲ وارد فضای بین ستاره‌ای شد. وویجر ۲ نیز سال ۲۰۲۰ همین کار را انجام داد.
این فضاپیما نخستین اندازه‌گیری مستقیم چگالی و دمای پلاسمای بین ستاره‌ای را گزارش کرد و تصاویری از مشتری و قمرهای آن، یعنی آمالتیا، آیو، کالیستو، گانیمد و اروپا را به زمین مخابره کرد.
این کاوشگر حین عبور از پشت زحل، با ارتباط رادیویی خود جو فوقانی زحل را برای جمع‌آوری اطلاعات در مورد مشخصات دما و چگالی اتمسفر بررسی کرد.
پس از عبور از زحل، پلتفرم دوربین وویجر برای مدت کوتاهی قفل شد و برنامه‌های مأموریت به اورانوس و نپتون به خطر افتاد. اما مهندسان مأموریت توانستند این مشکل را برطرف کنند و کاوشگر توانست به ماجراجویی خود در منظومه‌شمسی ادامه دهد.
