ایرنا نوشت: سهراب پورناظری و علی قمصری که سال‌ها پیش در گروه همنوازان حصار سابقه همکاری داشتند، پس از چند سال در دومین همکاری خود، «در هوای بی‌چگونگی» را به میزبانی کاخ سعدآباد اجرا می‌کنند.
کنسرت «در هوای بی چگونگی» با حمایت داریا همراه که پیشتر کنسرت نمایش «سیصد» را به روی صحنه برده، برگزار می‌شود.
بلیت‌فروشی کنسرت «در هوای بی چگونگی» از روز دوشنبه ۲۲ خرداد و از ساعت ۱۳ در سایت ایران کنسرت iranconcert.com آغاز شده است.
در نشست خبری این رویداد در کاخ سعدآباد اعلام شد که نخستین شب کنسرت مشترک پورناظری و قمصری، روز سه‌شنبه ۳۰ خرداد ماه در محوطه باز کاخ سعدآباد با حمایت داریا همراه به صحنه می‌رود.
کنسرت مشترک این دو با کارگردانی هنری رضا موسوی بر دونوازی متمرکز است و در طول اجرا و در بخش‌های مختلف نوازندگان دیگری به اجرا اضافه می‌شوند.
قطعات این اجرا در دستگاه شور، مقام‌های کردی و آواز بیات اصفهان نواخته می‌شود که برخی از قطعات آهنگسازی شده و برخی دیگر در فضایی کاملاً بداهه پیش می‌روند.
دونوازی سه‌تار، دونوازی دیوان و تنبور و دونوازی تار و کمانچه بخش‌های مختلف این کنسرت را تشکیل می‌دهند.برخی از قطعات کنسرت در هوای بی چگونگی با آواز همراه هستند که آواز این قطعات را پورناظری و علی قمصری می‌خوانند.
در موسیقی ملی خلاء داریم
علی قمصری در این نشست با بیان اینکه در موسیقی ملی خلأء داریم، گفت: بعد از ۱۵ سال دوباره با سهراب پورناظری که به دلیل اختلاف عقایدی در موسیقی این فاصله اتفاق افتاد، همکاری می‌کنم.
وی افزود: در شکل‌گیری قطعات درهم‌تنیدگی در بداهه نوازی و آهنگسازی این اتفاق می‌افتد و در سنی با هم کار می‌کنیم که جان در بدن داریم و آشتی‌ها خیلی وقت‌ها بین موزیسین‌ها اتفاق می‌افتد که امکان همکاری دیگر وجود ندارد.
قمصری گفت: هدف ما این است که برای موسیقی کشور مفید واقع شویم. در گذشته سهم دیده شدن بیشتر بود و اکنون در قید و بند این مساله نیستیم.
وی اظهار داشت: باعث افتخار است که بعد از سال‌ها با سهراب پورناظری همدل و هم‌قسم به روی صحنه برویم و با رضا موسوی که پارسال تجربه خوبی داشتم و مقابل مردم روسفید باشیم.
همچنین سهراب پورناظری با بیان اینکه در فضای کنونی ایران هیچ چیز مهم‌تر از آشتی ملی سرزمینی برای همه ایرانی‌ها نیست، افزود: در این کار مجموعه‌ای و مایی عمل می‌کنیم و کسی بر فردیت خود تقدم نگذاشته و به لحاظ جایگاهی و هنری دوست دارم زمینه را برای شنیدن شدن هنر فراهم کنم و علی هم برای من همینطور.
وی گفت: این شمع که در حال خاموش شدن است باید فروزان بماند.
پورناظری ادامه داد: کنسرت در سه بخش اعم از دو نوازی سه تار با الگویی از پیش تعیین شده بداهه‌نوازی و بعد از آن تصنیف‌هایی اجرا و در جاهایی همکلام می‌شویم و موسیقی با تار و کمانچه پایان می‌یابد و در این کنسرت از دیگر آلات موسیقی و نیز پرفورمنس استفاده می‌شود.
وی گفت: این همکاری که با علی قمصری و داریا همراه انجام می‌دهم، باعث افتخار من است.
همچنین رضا موسوی گفت: درک صحنه و اینکه پورناظری و قمصری این درک را دارند باعث خوشحالی من است و خیلی زمان گذشته تا بفهمیم اجرای موسیقی ضلع سومی دارد که اگر نباشد خیلی چیزها دفع می‌شود و رسانه‌ها یکی از پایه‌های این بخش را محکم می‌کند.
پورناظری همچنین در پاسخ به سوالی در خصوص ناآرامی‌های اخیر گفت: با تک تک انسان‌ها و موقعیت‌هایی که از دست رفت و موجبات ناراحتی را فراهم کرد امکان اجرا نبود اما جنس کار ما از جنس کارگشایی بود.
وی افزود: حضور زنان در صحنه دستاورد خیلی بزرگی است و در عرصه موسیقی صحنه‌ای نباید این فرصت از دست برود که در وهله اول اگر چنین نباشد دودش به چشم مردم می‌رود و باید این سفره را پهن‌تر کنیم.
پورناظزی افزود: عرصه را نباید به هیچ وجه خالی کرد. این جنس موسیقی مانند شریان حیاتی بخش مهمی از فرهنگ کشور باید تداوم داشته باشد.
وی گفت: حضور زن در صحنه یک دستاورد بزرگ است. در پروژه «سی» و «سیصد» زنان حضور پررنگ‌تری داشتند و این حضور باید پررنگ‌تر شود و هر چه از دستم بربیاید در این زمینه انجام خواهم داد.
قمصری نیز درباره حضور بانوان در صحنه گفت: در تهران امکان حضور خانم‌ها تا حدی وجود دارد اما به عنوان نمونه در اصفهان حتی امکان نوازنده خانم در روی صحنه هم وجود ندارد.
وی افزود: برای اجرای خود در اصفهان به همین دلیل روی صحنه نخواهیم رفت و از همه ظرفیت‌ها در هم‌آوایی و نوازندگی خانم‌ها استفاده کردیم و در این زمینه با غافلگیری‌های موسیقیایی جالبی مواجه خواهید بود.
قمصری گفت: سعی می‌کنیم در یک سری تغییرات که کشور نیاز دارد تلاش کنیم و امیدوارم جواب دهد.
پورناظری هم گفت: آنچه بتوانیم جاده را صاف و راه را برای هنر زنان ایران زمین باز کنیم برای دینی است که بر گردن داریم و حداقل هزار سال است که به زنان بدهکاریم و تلاش می‌کنیم با فعالیت‌های خود بخشی از آن را جبران کنیم. به این افتخار می‌کنم و مسیر را ادامه می‌دهیم.
وی افزود: در سرزمین ما به دلیل شرایط حساس موسیقی کسی این ریسک را نمی‌کند که بار حضور زنان در صحنه را به دوش بکشد در گوشه گوشه این سرزمین موسیقی مبتذل را می‌شنویم که خیلی از این‌ها اصلاً استانداردهای لازم را ندارند. باید به حال سرمایه‌های کشور فکری کرد و هیچ شبهه‌ای در کار این‌ها نیست و مردی باید این بار را به دوش بکشد تا مسیر باز شود. عرصه را باز کنیم و تا جایی که می‌شود تحویل نسل‌های دیگر بدهیم.
پورناظری افزود: در موسیقی مقامی بیشتر از سهراب پورناظری یاد می‌گیرم و اینقدر عمیق آن را می‌شناسد که بیشتر برای من یادگیری است.
وی گفت: این کنسرت موسیقی بی کلام نیست اما محوریت بر ساز است و خبر خوشی برای موسیقی ایران محسوب می‌شود.
پورناظری همچنین افزود: وقتی با علی قمصری شروع به بداهه نوازی می‌کنیم انگار که نت جلوی من است و برای من لذت بخش است.
قمصری هم گفت: ساز تخصصی من سه تار نیست و سازی بود که بیشتر با آن درددل می‌کردم و در دیدار با سهراب سه تار به دست گرفتیم و بعد از خالی شدن از حرف، آجرهای همکاری دوستانه را چیدیم و بعد از سال‌ها نظیر این همنوازی ها و بداهه‌نوازی‌ها تجربه نکردم.
وی افزود: برای من در زمان خیلی خوبی این اتفاق افتاده و این تجربه که آرام آن را پیش می‌برم خیلی محترم است و سراغ سازهایی رفتیم که برخی کشورها سعی کردن هویت آنها را تغییر دهند. مانند تار، بربط، کمانچه و یا چنگ. ناخداگاه سراغ سازهایی رفتیم که ریشه تاریخی در کشور دارند و با هویت ما گره خورده‌اند.
قمصری گفت: یکی از درخشان‌ترین تجربه‌ها در کنار سهراب این است که اثری را با دو دست اجرا می‌کنیم و این بداهه است و در آهنگسازی‌ها هم حس بداهه وجود دارد.
وی افزود: در بخش ابتدایی روی سه ستار و سازهای کوبه‌ای متمرکز است و نوازنده‌های دیگری اضافه خواهند شد. قطعاتی پشت سر هم هستند. نیمه اول تصنیف با عنوان نای و نوار با صدای سهراب و نیمه دیگر با صدای من است. تصنیفی هم از شعر حافظ داریم. بخش دوم روی تنبور و دیوان خواهد بود و در ادامه قطعات با ریتم‌های کردی خواهیم داشت. در بخش سوم تمرکز روی تار و کمانچه است و با تصنیف ایران، کنسرت به پایان می‌رسد.
پورناظری گفت: دغدغه ما این سرزمین و فرهنگ است و اگر از استعدادها استفاده نشود همین‌گونه ادامه خواهد داد.
