۱۸ مه ۱۹۶۹، آپولو-۱۰ به‌عنوان سفینه آزمایشی آپولو-۱۱ برای فرود روی ماه، به فضا پرتاب شد.
این مأموریت مانند یک مأموریت فرود واقعی روی ماه انجام شد، به‌جز قسمتی که فرودگر سطح ماه را لمس می‌کند.
آپولو-۱۰
آپولو-۱۰ با سه سرنشین، توماس استافورد، جان یانگ و یوجین سرنان راهی فضا شد.
فرمانده تام استافورد بود. یوجین سرنان ماژول قمری را که با نام مستعار اسنوپی شناخته می‌شد و جان یانگ ماژول فرماندهی با نام مستعار چارلی براون را هدایت کرد. آنها از مرکز فضایی کندی با موشک ساترن- ۵ پرتاب شدند.
مأموریت آپولو-۱۰ با خطرهای متعددی همراه بود: پرتاب، رسیدن به مدار زمین، سفر سه‌روزه زمین تا ماه، جداشدن از مدار ماه، نزدیک‌شدن سطح‌نشین اسنوپی تقریباً به سطح ماه، صعود مجدد و رسیدن به مدار ماه، سه روز بعد بازگشت به زمین و فرود در اقیانوس آرام.
در روز اول، آنها اولین پخش زنده تلویزیونی رنگی را از فضا انجام دادند. در روز چهارم درست وقتی استافورد و سرنان آماده فرود روی سطح ماه می‌شدند، این دستور به آنها ابلاغ شد: «روی ماه فرود نیایید.»
فرود روی سطح ماه بسیار وسوسه‌انگیز بود و آنها مشتاق فرود بودند. اما سوخت سطح‌نشین اسنوپی برای فرود و صعود مجدد کافی نبود.
سفر به سطح ماه
با وجود آنکه آپولو-۱۰ روی ماه فرود نیامد، اما راه را برای آپولو-۱۱ هموار کرد. دو ماه پس از این مأموریت، باز آلدرین و نیل آرمسترانگ توانستند با موفقیت روی ماه قدم بگذارند.
آپولو-۱۱ دقیقاً مشابه آپولو-۱۰ عمل کرد، با این تفاوت که آنها عملیات فرود روی ماه را نیز به انجام رساندند.
مدول فرماندهی این سفینه در موزه علوم در لندن در معرض نمایش است و مدول ماه‌نشین آن در مدار خورشیدمرکز به دور خورشید در گردش است.
