پژوهشگران کشف کرده‌اند که سلول‌های ایمنی ریه‌ها را می‌توان به‌گونه‌ای تمرین داد که پاتوژن‌های قبلی را به‌یاد بسپرند. این سلول‌های ایمنی، یا ماکروفاژها، آوارهای سلولی را حذف می‌کنند که هنگام عفونت انباشته می‌شوند. به این ترتیب التهاب کاهش می‌یابد.
ماکروفاژهای آلوئولار (Alveolar) اولین مدافعان ریه‌ها در برابر پاتوژن‌ها و ذرات محیطی هستند و آوارهای سلولی را حذف می‌کنند. این سلول‌ها نقشی مهم در تنظیم التهاب دارند.
پژوهش‌ها نشان می‌دهند که ماکروفاژها حافظه‌ای دارند که مواجهه قبلی با پاتوژن‌ها را ذخیره می‌کند. دانشمندان این ویژگی را «ایمنی تمرینی» می‌نامند. حالا پژوهشگران دانشگاه ایلینوی در شیکاگوی آمریکا به بررسی تمرین‌پذیری ماکروفاژهای آلوئولار برای مبارزه با بیماری‌ها پرداخته‌اند.
تمرین دادن ماکروفاژها
پژوهشگران موش‌های آزمایشگاهی را با یک سم باکتریایی تنفسی، لیپوپلی‌ساکارید (LPS)، بیمار کردند. سپس آن‌ها یک هفته و یک ماه بعد نیز دوزهای دیگری از این سم را وارد بدن موش‌ها کردند.
بعد از ابتلای اولیه به LPS، ماکروفاژهای آلوئولار در کاهش شدت بیماری هفته بعد نقش داشتند. آن‌ها پس از ۷۲ ساعت، سطوح بالاتری از سیتوکین‌های ضدالتهابی IL-10 تولید می‌کردند، بدون هیچ افزایشی در سیتوکین التهابی TNF-alpha.
حافظه سلولی سم‌ها حتی در بیماری یک ماه بعد نیز ماندگار بود. همچنین پژوهشگران دریافتند که این سلول‌های ایمنی در حذف آوارهای سلولی التهاب‌زای تجمع‌یافته پس از بیماری نیز بسیار موثر بودند.
حذف این آوارها مهم است، زیرا حضور آن‌ها می‌تواند سیستم ایمنی را به واکنش وادار کند و التهاب را افزایش دهد.
پژوهشگران سپس آزمایشی دیگر را با باکتری سودوموناس آئروژینوزا (Pseudomonas aeruginosa) روی موش‌ها اجرا کردند. این باکتری در انسان‌ها موجب بیماری ذات‌الریه می‌شود. نتایج مشابه آزمایش قبلی بود.
ماکروفاژهای آلوئولار سلول‌هایی منحصربه‌فرد هستند. آن‌ها از زمان کودکی در بدن ما وجود دارند و هنگام مبارزه با بیماری‌ها از بین می‌روند. سلو‌های باقی‌مانده به تکثیر می‌پردازند و اطلاعات اِپی‌ژنتیکی را به فرزندان خود منتقل می‌کنند. این یعنی همه این سلول‌های جدید حافظه‌ای از بیماری‌های قبلی دارند.
از آن‌جایی که آوارهای سلولی مختص یک بیماری نیستند، میکروفاژهای تمرین‌داده‌شده می‌توانند ریسک آسیب‌های شدید ریوی را در بیماری‌های مختلف کاهش دهند. همچنین پژوهشگران می‌گویند که این سلول‌ها این پتانسیل را دارند که در کاهش آسیب‌های التهابی بیماری‌های خودایمنی، نظیر دیابت نوع ۱ یا مشکلات پیوند عضو، مفید باشند.
