۲۴ مه ۱۹۶۲، فضانورد ناسا، «اسکات کارپنتر» چهارمین آمریکایی بود که به فضا رفت و دومین آمریکایی بود که به دور زمین می‌چرخید. کارپنتر با آئورای ۷ به مدار زمین ارسال شد.
این فضانورد در سال ۱۹۵۹ به عنوان یکی از هفت فضانورد اصلی مرکوری انتخاب شد و در ناسا آموزش راهیابی و ارتباطات دید. در آمادگی‌ها برای اولین پرواز فضاپیمای سرنشین‌دار آمریکا در سال ۱۹۶۲، او خلبان پشتیبان «جان گلن»بود که برای اولین‌بار سه ماه قبل به دور زمین چرخیده بود.
این دو فضانورد مأموریت‌های بسیار مشابهی داشتند، اگرچه وظایف کارپنتر شامل آزمایش‌های علمی بیشتری بود. هر دو روی موشک‌های مرکوری اطلس از همان سکوی پرتاب در کیپ کاناورال بلند شدند. همچنین سه مدار را در کمتر از پنج ساعت کامل کردند.
اما یک تفاوت بزرگ بین این دو مأموریت، دقت فرود آنها بود. گلن رکورد فرود خود را در حدود ۵۰ مایلی سکوی پرتاب ثبت کرد، اما فرود کارپنتر با فاصله بیش از ۲۵۰ مایل از سکوی پرتاب بود. او هنگام فرود بیش از یک ساعت در اقیانوس‌ها چرخید و این در حالی بود که تیم‌های امدادی سعی در پیداکردن او در منطقه دیگری از اقیانوس داشتند. نیروی دریایی آمریکا او را درحالی‌که در جلیقه نجاتش در دریای کاراییب شناور بود، پیدا کرد.
برخی از مقامات ناسا گفتند که کارپنتر دچار حواس‌پرتی شده بود و آماده‌سازی فرود خود را دیر آغاز کرده بود. اما او اعتراف کرد که مرتکب اشتباهاتی شده و همچنین تا حدودی علت این اشتباه را کنترل مشکلات فضاپیمای آئورای ۷ می‌دانست.
کارپنتر دیگر به مأموریت‌های فضایی بازنگشت. ولی کمی بعد به برنامه آزمایشگاه دریایی دو نیروی دریایی پیوست و در سال ۱۹۶۵ سی روز را زیر اقیانوس سپری کرد.
