۱۸ سپتامبر ۱۹۸۰، چهاردهمین مأموریت سرنشین‌دار سازمان فضایی شوروی، سایوز-۳۸، به مقصد ایستگاه فضایی سالیوت ۶ زمین را ترک کرد.
هدف از این مأموریت انجام ۹ آزمایش بود و با پرتاب آن یک فضانورد کوبایی هم به فضا سفر کرد. اهداف این پرواز علاوه بر آزمایش‌های بیولوژیکی، مشاهده زمین، مشاهده خورشیدی و آزمایش‌های رشد گیاهان و کریستال بود.
طی این مأموریت مناطق مختلف مغز برای درک بیشتر فعالیت الکتریکی در مغز تحریک شدند. این کار با استفاده از یک کلاه ایمنی سفارشی برای هر فضانورد با الکترودهای نقره‌ای و یک ضبط صوت انجام شد.
فضانوردان همچنین برای مطالعه ساختار و حرکت تغییرات پاها در زمان بی‌وزنی، کفش‌های مخصوصی پوشیدند. نمونه‌های خون و ادرار در طول پرتاب، اقامت و بازگشت بررسی شد تا استرس روانی ناشی از آماده‌سازی و ساعات طولانی کار در شرایط بی‌وزنی ثابت بررسی شود.
آزمایش دیگری که آنها انجام دادند حول مطالعه تغییرات در سطوح ساختار ماهیچه‌های اسکلتی متمرکز بود. آنها از ابزار ساخت کوبایی برای ارزیابی بافت چربی و تحریک چربی بدن استفاده کردند. همچنین مطالعه‌ای درمورد گردش خون انجام شد که به دنبال تعیین تأثیر بی‌وزنی بر سیستم گردش خون انسان بود.
آزمایش‌های دیگر تلاش کردند تا بررسی کنند که چگونه تقسیم سلولی، سیستم ایمنی، غلظت آنتی‌بادی‌ها و سایر پروتئین‌ها و مواد معدنی پس از قرار گرفتن طولانی‌مدت در یک محیط بدون وزن تحت‌تأثیر قرار گرفتند.
فضانوردان همچنین رشد یک بلور ساکارز را در همان محیط مطالعه کردند.
نکته جالب توجه دیگر درباره سایوز-۳۸ این است که پرتاب و فرود آن در تاریکی اتفاق افتاد!
