6 ژوئن 2003، تیمی از دانشمندان و مهندسان اروپایی به رهبری ایتالیا با چالش‌های آزمایش قابلیت اطمینان، رفتار و واکنش برخی از ابزارهای کاوشگر هویگنس در عملیات واقعی مقابله کردند.
کاوشگر هویگنس، بخشی از مأموریت کاسینی-هویگنس بود که قرار بود در ژانویه 2005 بر قمر تیتان زحل فرود آید.
این تیم با استفاده از بالون و چتر نجات، روشی خلاقانه برای آزمایش یک ماکت در مقیاس کامل از کاوشگر داشت.
بدین صورت که ماکت از 33 کیلومتری بالای زمین پرتاب می‌شد. سپس دانشمندان در تأسیسات پرتاب بالون آژانس فضایی ایتالیا در سیسیل گرد هم آمدند.
برای پرتاب تله‌کابین 500 کیلوگرمی حامل کاوشگر فضایی هویگنس، از یک بالون هلیومی استفاده کردند. هنگامی که بالون به ارتفاع 33 کیلومتری رسید، مکانیزم رهاسازی باز شد و کاوشگر را رها کرد.
چتر نجات برای کاهش سرعت سقوط کاوشگر از 40 متر در ثانیه به تنها 4 متر در ثانیه به کار گرفته شد. با این سرعت، کاوشگر به آرامی به زمین بازگشت و حدود 30 دقیقه طول کشید تا سفر خود را کامل کند.
چتر نجات برای ارائه سرعت سقوط بسیار نزدیک به آنچه در تیتان انتظار می‌رفت طراحی شده بود.
