۲۸ ژوئیه ۱۸۵۱، اولین عکس از خورشیدگرفتگی کامل توسط یک داگرئوتایپیست به‌نام یوهان جولیوس فردریش برکوفسکی ثبت شد.
قبل از ظهور علم مدرن، خورشیدگرفتگی اغلب با ترس‌های خرافی رصد می‌شد. بااین‌حال، خسوف‌ها به‌دلیل پدیده‌های مختلفی که هنگام وقوع آنها قابل مشاهده است، مورد توجه علم نیز هستند.
اتمسفر بیرونی خورشید، یا تاج، معمولاً به‌دلیل درخشندگی دیسک خورشیدی نامرئی است. اما این تاج در طول یک خورشیدگرفتگی کامل، از زمین قابل مشاهده است.
تا قرن بیستم خورشیدگرفتگی تنها فرصتی را برای دانشمندان فراهم می‌کرد تا تاج خورشید را رصد و مطالعه کنند. با توسعه عکاسی در نیمه اول قرن نوزدهم، از نظر تئوری ثبت تصویر ثابت از خورشید در طول یک ماه‌گرفتگی کامل ممکن شد.
فرآیندهای مختلفی برای عکس‌های اولیه مورد استفاده قرار گرفت که موفق‌ترین آنها داگرئوتیپ بود. داگرئوتیپی یک فرآیند عکاسی قدیمی است که از مس با روکش نقره استفاده می‌کند. سپس از بخارات شیمیایی که آن را به نور حساس می‌کند، می‌توان عکاسی کرد.
تلاش‌های قبلی برای گرفتن عکس از خورشیدگرفتگی‌ها نتوانستند تضاد بین تاج خورشید و قرص تاریک ماه را نشان دهند. رصدخانه سلطنتی پروس در کونیگزبرگ (روسیه کنونی) یکی از ماهرترین داگرئوتیپیست‌های شهر، برکوفسکی را مأمور کرد تا تصویری ثابت از این رویداد ثبت کند.
برکوفسکی با استفاده از یک تلسکوپ کوچک شش سانتی‌متری، نوردهی ۸۴ ثانیه‌ای را که درست پس از حرکت کامل ماه در مقابل خورشید شروع شد، ثبت کرد.
